شعرخوانیِ محمود

محمودی خیلی که کوچیک بود با هم شعر می خوندیم، (با مشارکت فعال محمود)

یکی از شعر هایی که محمود و مامان با هم می خوندن:

مامان: توپ سفیدم قشنگی و نازی   حالا من می خوام برم به بازی

محمود: هِی

مامان: بازی چه خوبه با بچه های خوب    بازی می کنیم با یه دونه توپ

محمود: هِی

مامان: چون پرت می کنم توپ سفیدم را   از جا می پره می ره تو هوا

محمود: هِی

مامان: قِل قِل می خوره تو زمین ورزش   یک و دو و سه و چار و پنج و شش

یه شعر دیگه که محمود و مامان می خوندن:

مامان: تپلویم تپلو صورتم مثلِ

محمود: هویو

مامان: قد و بالام کوتاهه، چش و ابروم

محمود: سیاهه

مامان: مامانِ

محمود: خوبییییییی

مامان: می شینه توی خونه می دوزه

محمود: دونه به دونه

مامان: لباس بچه گونه می پوشم خوشگل می شم مثل یه دسته گل می شم

.....................................................................................................................................

شعری که بابایی به محمود یاد داد:

تن آدمی شریف است به جان آدمیت   نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

(بیچاره بچه 3 سال و نیمه، اصلا معنی شم نمی فهمید، خوب شد که بابایی به همین یه بیت بسنده کرد. بهتره بابایی وظایف دیگه ای رو به عهده بگیره، حالا شعر یاد دادنو بیخیال شه)

..................................................................................................................................

شعرهایی که عزیزجون به محمود یاد داد و محمود کامل یاد گرفته و با  لحن حماسی می خونه و هر روز دقیقا سرِ ظهر که میشه می ره توی تراس عزیز و با فریاد این شعرها رو می خونه و موجبات آسایش همسایه ها رو فراهم می کنه!!!!!!!!!!!!!!!!

زود بیدار شین، مشغول کار شین

مگه نمیدونین، دشمن بیدار شده

میخواد بگیره، راه بهارو

میخواد بچینه، شکوفه ها رو

شکوفه ی من، گل آزادی

نباید گذاشت، نباید گذاشت

یه شعر دیگه:

جیگر و جیگر و جیگرچه، شیکر و شیکر و شیکر چه، هم جیگره هم شیکر